Krystalicznie czysta woda, o tym nieprzeciętnym turkusowym kolorze. Palmy, a jak i palmy to, wiadomo, kokosy. Ptaki, jaszczurki, motyle. Piach, we wszystkich kolorach, od jaśniutkiego po czarny, wulkaniczny. Ale mamy też wybrzeża skaliste, o które rozbijają się, z siłą, fale. Plaże trawiaste, o strukturze zapadającej się gąbki, albo zupełnie pustynne. Porośnięte dżunglą lub manglarem, drzew z systemem korzeniowym wystającym ponad wodę, poprzeplatane ujściami strumieni lub zupełnie otwarte, ciągnące się po horyzont. 

W lutym poznamy Karaiby lądowe Kolumbii, od Necocli, gdzie rozbrzmiewają tradycyjne rytmy Bullerengue, wskazujące afrykańskie pochodzenie społeczności, po granicę z Panamą, gdzie dotrzeć można jedynie transportem wodnym. Jest to o tyle ciekawe miejsce, że otoczone ze wszystkich stron dżunglą, bez dróg, połączone wewnętrznie jedynie ścieżkami, zachowuje wciąż tradycyjne formy, zwyczaje i smaki kultury Caribe. Dzięki temu, że znajduje się na dużo bardziej otwartym morzu mamy możliwość zjeść niepowtarzalne ryby, świeże owoce morza i unikatowate regionalne owoce i warzywa, niedostępne w innych częściach wybrzeża nie kraju. 

Poza tym jest to spokojne miejsce, weekendowych wakacji kolumbijskich rodzin, nie ma więc tyle zgiełku turystycznych kurortów, tylko świeżość morskiej bryzy i szum fal.